k had een leuke route gemaakt, dacht ik. Omdat de eindbestemming niet heel ver is heb ik er een omweg ingezet. Toen ik de route liet zien aan de kampeerplaats baas zei hij: “Die weg is nog helemaal niet klaar, daar zou ik niet heen gaan, die is niet te doen!”.
Dit soort adviezen negeer ik uiteraard niet. Dus de kronkel eruit en richting Ohrid gereden. Een hele mooie weg omhoog de bergen in met een paar lastige haarspeldbochten, geen enkele tegenligger, mooi asfalt. Maar dan is het asfalt op en krijg je gravel, en geulen. En onoverzichtelijke bochten. Maar geen tegenliggers.
Het was best pittig en het was zweten, vooral toe de motor weer op zijn wielen moest komen. Maar het is me gelukt 💪🥵.
Kort daarna een afgelegen dorpje gepasseerd. Maar het ergste had ik toch al gehad, dacht ik. Toen ik ongeveer een half uur later weer een personenauto zag staan wist ik zeker dat het moeilijkste deel echt voorbij was. En niemand gezien.
Nu op een heerlijk kampeerterrein aan het water. Morgen de omgeving een beetje verkennen, Ohrid bezoeken waar een oud Grieks theater is opgegraven. En ver zie ik wel. Albanië en Griekenland liggen hier om de hoek. Nog geen idee welke richting het maandag wordt.
De Tourist weet niet waar hij is geweest, De Reiziger weet niet waar hij heen gaat..
