Bamyan

zondag 4 januari 2004

llereerst natuurlijk een heel gezond en voorspoedig 2004 toegewenst.

Voor mij is het wel weer aardig begonnen. Geen feestpartijen, geen vuurwerk en al die dingen die we zo gewend zijn, gewoon een rustig avondje met een boek en een glas wijn. De eerste dag van het jaar heb ik nog wat gewerkt, maar niet te veel natuurlijk en vrijdag ben ik met Bas naar Bamyan gegaan. Een trip met de auto van ongeveer 6 uur rijden over de bekende niet geasfalteerde bergwegen. Maar wel een schitterende omgeving om door te rijden. Rotsformaties zoals je ze in Zwitserland zelden tegenkomt, met smalle doorgangen en door waterpartijen. Met de Landrover is dat gelukkig geen probleem, maar met je personenauto moet je het toch maar niet doen. Tegen 4 uur in de middag arriveren we in Bamyan en gaan gelijk kijken naar de beroemde plaats waar de Boeddha beelden hebben gestaan, welke de Taliban hebben vernietigd. Wat ik begrepen heb zijn ze ergens in de 5e of 6e eeuw helemaal uit de rotswand gehakt. En bepaald geen kleintjes, zal de foto bijplaatsen zodat jullie een idee hebben. Verder is er in de rotsen een compleet gangenstelsels en woonkamers uitgehakt, alles vanbinnen volledig rond en met bewerkte plafonds. De gaten in de rotswanden geven de woningen aan, waarvan er erg veel zijn geweest. Indrukwekkend, maar ook schandalig dat zoiets unieks is vernietigd.

Omdat het weekend toch maar twee dagen meer is moeten we de volgende dag toch weer terug. Deze keer rij ik de Landrover. Heerlijk om weer eens te rijden, alleen het heeft gesneeuwd en hoe hoger we komen hoe meer er ligt en daarmee natuurlijk ook lekker glad. Natuurlijk krijg ik het voor elkaar om met een snelheid van 20 kilometer de Landrover een pirouette te laten maken, of de overige inzittenden dit nu echt leuk vonden weet ik niet, maar ik vond het wel aardig om weer eens lekker te slippen en rond te draaien.

Later rijdt de chauffeur weer en ook hij heeft de nodige slippartijen en geeft uiteindelijk toe dat het wel erg glad is om te rijden, en zelfs de ezels glijden uit. Een zwaar bepakte ezel met een zak graan van ongeveer 100 kilo op zijn rug is ook onderuit gegaan en komt niet meer overeind. Zijn begeleider staat er een beetje hulpeloos bij, want hij kan het touw waarmee de zak vastgebonden zit niet los krijgen. We stappen uit en helpen een handje. We krijgen de ezel uiteindelijk van de zijkant op zijn buik en kunnen dan de touwen los krijgen. Zodra de zak graan weg valt
staat de ezel weer op, maar hij lijkt beslist niet gelukkig. Waarschijnlijk beseft hij dat die zak graan er toch weer op gebonden gaat worden. Na een tijdje zit alles weer op zijn plek  en gaan iedereen weer glijdend en slippend verder, met auto of ezel. Als de zon boven de bergen komt smelt de meeste sneeuw weer en gaat het rijden steeds beter. In Charikar nemen we nog een late lunch en eind van de middag zijn we weer terug in Kabul.