Weekend

vrijdag 5 december 2003

eekend! Beetje vreemd natuurlijk op vrijdag, maar het is hier zo de gewoonte. Op vrijdag en zaterdag hebben we weekend en op zondag wordt er gewoon gewerkt.

We hebben het maar gecombineerd met een werkbezoek aan het trainingscentrum in Charikar. Het centrum wordt momenteel gerenoveerd voor de opleidingen van de para veterinairen. Het gebouw ziet er goed uit en de planning om het na 21 maart in gebruik te nemen moet haalbaar zijn.

De weg er heen was een grote kale vlakte. Vroeger schijnt dit een mooie omgeving geweest te zijn, maar na 24 jaar oorlog staat er niks meer. Alles is vernietigd in de loop der jaren. Troosteloos met veel begraafplaatsen en vernietigde militaire voertuigen. En dan zien we nog meer een klein stukje langs de weg. Toch wordt er hard gewerkt om alles weer “normaal” te krijgen.

Na ons bezoek aan het opleidingscentrum gaan we over op het toeristische deel. We rijden de bergen in. De weg worden steeds slechter, allemaal te wijten aan de oorlogen. Konvooien die hier langs kwamen werden aangevallen met alle gevolgen van dien voor de omgeving. Her en der zien we de rode merktekens die de aanwezigheid van landmijnen aangeven, gelukkig is de weg en de berm inmiddels schoon gemaakt en met een landrover is het redelijk goed te doen. Maar wat een chaos en puinhoop. De weg volgt langzaam de rivier omhoog, maar regelmatig moeten we door de berm vanwege de bomkraters.

De omgeving is schitterend, een geweldig mooi stukje natuur. Hoe hoger we komen, hoe onherbergzamer het wordt. De eerste sneeuw komt in zicht en het kriebelt om te kunnen skiën, maar helaas dat is dus niet mogelijk hier. Met de sneeuw en de hoogte wordt het uiteraard ook kouder. Het laatste stuk gaat door een tunnel van ongeveer 2 kilometer, zonder verlichting en afzuiging. Ooit is deze tunnel door de russen geboord en tijdens de oorlog zijn er aan beide zijden deuren voor geplaatst om deze bij een luchtaanval te kunnen sluiten. Toen er eens een tank bij een van de ingangen is ontploft dacht men dat er sprake was van een luchtaanval en zijn de deuren gesloten. Wie binnen zat kon er dus niet meer uit en een compleet Russisch konvooi zat toen vast. Vanwege de kou hebben ze toen hun motoren laten draaien, om het nog een beetje op temperatuur te kunnen houden. Maar ja de koolmonoxide slaat langzaam toe en niemand heeft het uiteindelijk overleefd. ’t Is maar waar je voor kiest, sterven van de kou of door vergiftiging, eigenlijk heb je geen keus.

Omdat wij ook geen keus hebben gaan we dezelfde weg terug en komen we weer lager waar het warmer is. Inmiddels is het bijna drie uur en tijd om wat te eten. Een halve kip, brood en koude friet gaan er dan wel in, hoewel, meer kip dan friet.

De terugweg is het drukker op de weg en in Kabul is het zoals gewoonlijk een chaos waar het verkeer aan alle kanten kris kras door elkaar rijdt. Bram vertaalt het wel mooi: het verkeer hier is net als water, kan het niet vooruit, dan gaat het opzij om een uitweg zoeken. Hier wil je zelf niet rijden, maar zoals altijd brengt onze chauffeur ons weer veilig thuis en wordt het tijd voor een borrel. Morgen gaan we de supermarkt zoeken, want de whisky is vanavond echt wel op. Schijnt hier wel goedkoop te zijn, ongeveer $ 10,00 per fles, dus dat is niet iets om je zorgen over te maken.